Το μυστήριο της Ατλαντίδας εξακολουθεί να προσελκύει ερευνητικό ενδιαφέρον

Περισσότερες από 100 εργασίες -από αυτές περίπου τα δύο τρίτα έγιναν δεκτές για παρουσίαση- υποβλήθηκαν στην επιστημονική επιτροπή του 2ου διεθνούς συνεδρίου Atlantis 2008 -Η υπόθεση της Ατλαντίδας: Αναζητώντας τη χαμένη γη, το οποίο ολοκληρώθηκε στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, γεγονός ενδεικτικό για το ενδιαφέρον που συνεχίζει να προκαλεί το ζήτημα διεθνώς.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης μέρας του συνεδρίου, συνεχίστηκε η παρουσίαση νέων υποθετικών -και συχνά εξωτικών- τοποθεσιών που, σύμφωνα με τους ερευνητές, θα μπορούσαν να ταυτιστούν με την αρχαία Ατλαντίδα, η οποία καταβυθίστηκε πριν περίπου 9.500 χρόνια, σύμφωνα με το διάσημο πλατωνικό μύθο. Συνολικά, πάνω από 200 τοποθεσίες σε όλο λίγο-πολύ τον πλανήτη διεκδικούν την «τιμή» να έχουν φιλοξενήσει στο παρελθόν τη μυθική πολιτεία.

Μεταξύ άλλων, προτάθηκαν ως τέτοιες τοποθεσίες η περιοχή της οροσειράς Ατλας στην έρημο Σαχάρα στη σημερινή Αλγερία, η περιοχή Σους-Μασά-Ντράα στο νότιο Μαρόκο, η περιοχή της Μερόης στο σημερινό βόρειο Σουδάν, η περιοχή του κοιλάδας του Ινδού ποταμού και ειδικότερα στη Δολαβίρα, η Ανταρκτική, η ελληνική νήσος Λέσβος (ανοιχτά από το Πλωμάρι), η νήσος Σέρμπρο στα ανοιχτά της Σιέρα Λενόε κ.α.

Για μια ακόμη φορά η περιοχή της Σαντορίνης συγκέντρωσε πολλές προτιμήσεις ως πιθανή πρώην Ατλαντίδα, κυρίως λόγω της καταστροφικής έκρηξης του ηφαιστείου της. Σε κάθε περίπτωση, το επιστημονικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην ανάλυση των γεωλογικών επιπτώσεων της έκρηξης.

Μεταξύ άλλων, ο Α.Μητρούσης από το Εθνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ) παρουσίασε εργασία σχετικά με τα προκαταρκτικά αποτελέσματα του Προγράμματος Ατλαντίς 2003, που αφορούσε έρευνες βυθού, το 2003. Σύμφωνα με τον ερευνητή, ακόμα και αν υπάρχει ιστορική αλήθεια στη συσχέτιση Σαντορίνης-Ατλαντίδας, είναι δύσκολο να βρεθούν στοιχεία στο βυθό λόγω των ηφαιστειακών προσχώσεων μεγάλου πάχους.

Στο συνέδριο επίσης επισημάνθηκε (Ε.Μητροπέτρου, πανεπιστήμιο Πάτρας) ότι ούτε ο Όμηρος, ούτε ο Ησίοδος, ούτε ο Ηρόδοτος, ούτε ο Θουκυδίδης, ούτε ο Αριστοτέλης κάνουν την παραμικρή αναφορά στην Ατλαντίδα, με μοναδική εξαίρεση τον Πλάτωνα, ενώ, από την άλλη, η μυθολογία μιας χαμένης ιδανικής πολιτείας επηρέασε καθοριστικά κατοπινούς στοχαστές και τις δικές τους ουτοπίες, όπως στην περίπτωση της «Νέας Ατλαντίδας» του Φράνσις Μπέικον και της «Ουτοπίας» του Τόμας Μορ.

Από τα αξιοσημείωτα του συνεδρίου ήταν οι διάφορες εργασίες του Βρετανού ερευνητή Y.Koak, ο οποίος ανέφερε ότι το ινδικό έπος Μαχαμπαράτα περιλαμβάνει μια εντυπωσιακά όμοια καταστροφή αρχαίου βεδικού πολιτισμού (Dwarka) από τσουνάμι, που επιβεβαιώνεται από σύγχρονες έρευνες και εκτίμησε ότι υπήρξε αντίστροφη μεταφορά του σχετικού μύθου από τη Νότια Ασία προς την Ευρώπη.

Ο Ιταλός ερευνητής Λ.Μόντε ταύτισε την Ατλαντίδα με τον μινωικό πολιτισμό και είπε πως ουσιαστικά ο Πλάτων διηγήθηκε την ιστορία του πολέμου ανάμεσα στην Αθήνα και την Κρήτη την εποχή του Χαλκού. Ο Γερμανός ερευνητής Τ. Φράνκε προτίμησε να συσχετίσει τους Ατλάντιους με τους μυστηριώδεις Λαούς της Θάλασσας, οι οποίοι επιτέθηκαν στην Αίγυπτο στο τέλος της εποχής του Χαλκού, τους οποίους ταύτισε με Σικελούς και Σαρδήνιους επιδρομείς.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ